Kunchok, Delhi, een beetje rommel en een busreis

Woensdag 15 september

Dankzij de organisatie VolunteerTibet werd ik om half vier 's nachts opgepikt op het vliegveld van New Delhi. Kunchok (een Tibetaanse man van 24) had een taxi bij zich en we reden naar de Tibetaanse kolonie in Old Delhi (klein uurtje rijden). Het hotel daar was prima, zeker naar Indiaase begrippen. Eerst even een douche, maar helaas ... van de vijftig gaatjes in de douchekop waren er nog drie open. Het was dus een soort Kärcher-douche. Ik lag om een uur of 6 in bed maar viel toch niet meteen in slaap. Gelukkig had ik een fles jonge jenever uit Apeldoorn meegenomen. Helaas ... geen glas. Dan maar de fles aan m'n mond. Liever wél jenever maar géén glas, dan andersom. Om 12 uur richting ontbijtzaal. En daar herkende ik India weer. De menu-kaart was in Hindi, met plaatjes voor de buitenlanders. Eén van de plaatjes was een groot bord met een uitgebreid Engels ontbijt. Ik zeg: “Doe me dat maar”. Nou ... het plaatje was van Internet, en de werkelijkheid heel anders. Het enige wat ik herkende waren een paar drillerige 'gebakken' eieren. De rest ... beats me. Eén zurig ding kreeg ik met geen mogelijkheid weg.

Daarna kwam Kunchok me halen voor een beetje sight-seeing. We rookten eerst even een sigaretje op het terras met uitkijk over de rivier (zie foto). Kunchok vertelde me dat ze een paar honderd kilometer verderop een dam opengezet hadden vanwege wateroverlast en dat de rivier wat hoger was gekomen dan berekend. Vandaar dat het er nogal rommelig was, maar over een paar maanden zouden de hutjes weer gewoon op land staan ;-). Verder deed Old Delhi me heel erg aan Calcutta denken. Even druk, veel lawaai, stank en rotzooi. En een immens drukkende hitte. Voor het eerst van m'n leven in een 'autoscooter' gezeten, zo'n chukchuk. Daarna terug naar de Tibetaanse kolonie. Ook Kunchok is als jochie van vier wees geworden en over de Himalaya gevlucht naar Dharamsala. Hij is daar opgegroeid in het weeshuis waar ik wil gaan vrijwilligen.

Maar goed ... eerst maar even met de bus naar m'n eindbestemming (Dharamsala). De bus ging om 18:30 uur. De bus was splinternieuw.(althans 15 jaar geleden). Maar goed, ik kon zitten in een redelijk comfortabele stoel. Die was echter gemaakt op die kleine Indiërs, dus ik zat met m'n schouderbladen tegen de hoofdsteun. Het is ongeveer 200 kilometer en daar deden we 12 uur over. We reden over een vier-baans 'snelweg' waar ook fietsers en chukchuks over rijden. Bovendien zijn ze continue met de weg bezig, dus af en toe (lees: 'vaak') moesten we aan de andere kant van de weghelft verder. Er staan dan verkeerslichten zodat de twee linkerbanen óver de twee rechterbanen heen steken en zo slalom je de eerste 100 kilometer naar het noorden. Na 100 km hobbels, kuilen, afremmen, optrekken en constant lawaai, werd het wat rustiger op de weg. Hij werd dus tweebaans. En ook minder goed onderhouden. Het werd steeds meer een tweebaans landweg. En we moesten nog 6 uur. Na een uurtje of acht werd ik serieus bezorgd over m'n rug. Gelukkig liep zo'n anderhalf uur vóór het eind de halve bus leeg bij een tussenhalte en kon ik nog even wat slapen op de lege achterbank.