Bewogen afscheid, Nadaun, Ja??? en nu?

Donderdag 14 oktober

Wow ... Nadaun is even een andere wereld. Het is hier nu 24 uur na m'n vertrek uit Dharamsala, maar ik zal bij gisterenmorgen (woensdag) beginnen.

Het gebruikelijke ontbijt, maar verder anders dan anders. Ik zat met zo'n vier vrinden(innen) te ontbijten. We zijn er allemaal van doordrongen dat ik vandaag verder trek. We spreken af dat dat tijdens een gezamenlijke lunch in de DrumStick moet gebeuren. Bovendien had ik de DrumStick moeten beloven dat ik vandaag nog één keer bij ze zou eten, maar dan op hun kosten. Die nacht was er een sympathieke vent (24 jaar) uit Denemarken aangekomen. Nog geen hotel, geen bekenden maar wel oog voor een leuk terrasje. Casper paste binnen 3 minuten bij de club en zou ook graag komen lunchen.

Ik hoefde alleen maar m'n spullen voor 11:00 uur in te pakken, dus terwijl de anderen ná het ontbijt les gingen geven of naar Yoga, bleven Casper en ik wat kletsen. Bleek dat hij in Denemarken de nodige stress had gehad en besloten had in India rust te gaan zoeken. Hij kwam 9 dagen geleden aan in Delhi ... goh, wat 'n rust ;-). Na wat omzwervingen besloot hij naar Dharamsala, het Tibetaans Boeddhistisch hart, te gaan. In die 9 dagen heeft hij eigenlijk geen aanspraak gehad. Alleen maar drukte en smerigheid. En nu zat hij hier. Binnen 3 minuten met een stuk of 6 vrienden van all-over-the-world. Had 's nachts in de bus 'niet-geslapen'. Compleet overdonderd. Het huilen stond hem nader dan het lachen. We zijn even naar hotel Akash gelopen, waar de meesten van ons logeren en ze hadden nog een kamer vrij.

Ik ben m'n koffer in gaan pakken plus de classroom-spullen en om 11:00 uur zou ik Alexander spreken voor de mogelijke overdracht van de courses. Inpakken ging snel en om half elf was m'n kamer leeg. Alexander bleek te weinig kennis te hebben voor de moeilijker cursussen, dus zag er van af. Maar ... een half uur daarna belde Lhakpa me dat er een Canadees/Colifornisch stel was die ook geïnteresseerd was in overname. Of ik ze tijdens de afscheidslunch even wilde instrueren. Nou ... niet dus. Dit was mijn lunch, en van niemand anders. Wel heb ik Dave en Beth nog 20 minuten gesproken en dat blijkt een veel betere oplossing dan Alexander. Het idee wordt nu uitgewerkt om Alexander twee of drie keer per week een Basics-cursus te laten geven en Dave en Beth doen de moeilijker cursussen. Ze waren in ieder geval uiterst content met mijn erfenis.

Om half één zaten we met z'n zessen aan de lunch en dat was geweldig. Allemaal foto's gemaakt, zowel van ons zessen als van het personeel met mij. Zelfs nog een heel mooie afscheidskaart van Vickie, Amisha en James gekregen. Die bewaar ik altijd. James en ik weten, op een vreemde manier, dat we elkaar terug gaan zien. Even later kwam Nick er ook nog bij, die is gaan vrijwilligen in een dierenopvanzentrum (straathonden, ezels e.d.). Dagmar was helaas ziek en Lhakpa te druk, maar dat laatste was verwacht.

Op de foto met m'n vrienden zijn dat (van links naar rechts): Casper (Denemarken), Vickie (Engeland), ikzelf dus, Amisha (Californië), James (Engeland) en Helen (Australië).
Toen Nick kwam, waren Vickie en Amisha alweer naar yoga. Maar Nick staat al op een eerdere foto.

Daarna nog even de zaken afgehandeld met Lhakpa en toen met de taxi richting Nadaun. Na 10 km zou een andere sjoof de auto overnemen. 't Is maar 50 kilometer, maar da's hier een hele reis. De andere sjoof was een half uur te laat en sprak (vrijwel) geen Engels. Had het ook niet goed begrepen want hij wilde me 10 km vóór Nadaun, in Dera Gopipur, al afzetten. Nee, ik moet naar Nadaun. Ja maar Deru is ook heel mooi. Ongetwijfeld, maar ik wil naar Nadaun. Toen bleek dat hij in Nadaun de weg niet kende en in Deru wel ;-). OK, zoeken we daar dan wel uit.

Uiteindelijk staken we de Baes-brug over waar Nadaun aan ligt. Ik keek naar de Baes-rivier en had er niet veel vertrouwen meer in het raften. Een beetje stevige roeiboot zou er meteen in vastliggen. Nadaun is ter grootte van Lemelerveld, maar da'n op z'n Hindisch. Ik heb even een foto van het 'stadscentrum' gemaakt. Toen dus de zoektocht naar een goed hotel. Dat viel dan weer erg mee ... er was er maar één in dit toeristencentrum. Taxi betaald en m'n spullen op m'n kamer gezet. Even naar het terras (zie andere foto) voor een kop koffie. Het was inmiddels 6 uur 's avonds.

OK, ik ga hier dus geen 5 dagen relaxen. Maar even 't dorp in om uit te zoeken: wat dan? Vanuit m'n hotel, vlak vvoor het centrum was een heuse computer-shop. Dat schept een band en waarschijnlijk spreken ze een pietsie Engels. Ze waren nog blijer dan ik om elkaar te spreken. Ik heb het woord “raften”5 keer genoemd, 2 keer gespeld en 1 keer gescheven. Noooooit van gehoord. En vissen kenden ze alleen maar in het eten. Maaaar ... bij “para-gliding” begonnen ze te stralen. Jazeker kon dat hier. Althans, als ik even naar Palampur ging. Ja, hallo ... 90 km naar het noorden. Da's 7 uur met de 'bus'.Happy feeling's gone. Dit wordt niks. Ik had beter op een nieuwe druk van “Touristguide Himachal Pradesh” kunnen wachten. Bovendien, dinsdagavond MOET ik om 20:00 uur in Delhi zijn, en da's dik 400 km naar het zuiden.

Met al die nieuwe informatie ben ik teruggegaan naar m'n hotel. Even op Internet rondsnuffelen. Helaas, Vodafone heeft hier geen netwerk. Dan maar op m'n landkaartje van Himachal Pradesh (HP). Na 3 minuten studeren ... stroom weg. Dan maar naar beneden voor een kop koffie en wat nadenken. En toen kwam Istanboel (gemiste vlucht) me weer in gedachten. Ik zou niet meer denken aan vissen, raften en para-gliden, maar gewoon het land wat beter leren kennen. Nu wonen er in Nadaun een stuk of 5 mensen die steenkolen-engels spreken. Eén van hen is mijn kok hier. Er gaat inderdaad een nachtbus van hier naar Shimla (de hoofdstad van HP) met dik 700.000 inwoners. Vanuit Shimla gaat er een smalspoor bergtreintje naar Kalka, en vandaar een gewone trein naar Delhi. Dus dat ga ik nu doen in de komende 4 á 5 dagen. Vannacht (do. op vr.) neem ik de nachtbus naar Shimla. Hij vertrekt om 23:30 vanaf het busstation en komt zo'n 12 uur later aan .. afhankelijk van de weg-omstandigheden ;-) . Kan dus elk tijdstip zijn.

Die informatie over de treinen weet ik nu, omdat ik vanmorgen eerst even naar het computerwinkeltje ben geweest. Ik wil in ieder geval weer Internet. Ze hadden hier een ander modempje van Tata te koop en die werkt perfect. Heeft een landelijke dekking, dus voor 3 tientjes zit de rest van m'n tijd hier geramd. Ze vertelden me hetzelfde verhaal over de nachtbus naar Shimla en lieten me zien waar ik op moeten stappen. Toen moest ik alleen nog even pinnen en ze legden me uit waar dé lokale ATM is. Was lastig uitleggen dus ik mocht even bij één van hun jongens achter op de motor.

Toen dus terug naar m'n hotel met alles wat ik maar nodig kan hebben in de komende 24 uur. M'n koffer staat hier in het hotel-restaurant. Het hotel is, naar Indiase maatstaven, prima. Ik heb uitstekend geslapen in een schone kamer met niet-werkende AC, maar daarom ben ik 60 cent goedkoper uit ;-). In m'n kamer was zelfs een TV. Voor het eerst in 4 weken weer wat gezapt. Het eten is hier UIT DE KUNST. Gewoon ... machtig lekker. Precies zo spicy dat je hele mond brandt, maar ondertussen kun je alles prima proeven. De mensen in het hotel doen echt álles om het zo'n lange witte naar de zin te maken. Gewoon ... heel erg welkom.

Het is hier inmiddels 3 uur 's middags en dus komt m'n volgende reisverslag uit Shimla..
Jullie ook een fijne dag verder,
Gr. Geert