Machtige treinrit, Parwanoo en 'klaar voor vertrek

Maandag 18 oktober

Gisteren (zondag) een machtige treinreis gehad van Shimla in de Himalaya (2200 m hoogte) naar Kalka aan de voet van de Himalaya (400 m hoogte). Hemelsbreed maar 40 km, maar via het spoor bijna 100. Dik 800 bruggen en 100 tunnels en onnoemelijk veel bochten. Prachtig uitzicht over bergen en dalen. Ik heb het een beetje geprobeerd maar het immense zicht is gewoon niet op foto's te vangen. De reis was ruim 6 uur maar gedeeltelijk omdat we wel een keer of 10 een korte stop hadden. De tweede helft werd wat minder interessant omdat het natuurlijk steeds vlakker werd. Ik zal het nooit vergeten.

Ik kwam in de eerste minuten in de trein al aan de praat met een Hindisch stel uit Delhi. Zij is Perzische maar geboren in Parijs. Hij is geboren in India en ze wonen sinds een half jaar samen in New Delhi. Machtig interessant om allerlei Indiase gewoonten enzo van ze te horen. Ze hebben ook veel door India gereisd. Heeft me veel geleerd. Zij waren een paar maanden geleden ook bij de Gouden Tempel in Amritsar geweest en hadden prachtige foto's op hun Netbookje. Voor dit jaar had ik wel gedacht aan een bezoekje aan Amritsar, maar ik kreeg het gewoon niet in m'n schema. De stad is ook alleen per bus bereikbaar en daar heb ik even m'n buik van vol (uhmmm, leeg) ;-) .

's Middags om 4 uur kwam ik aan in Kalka. Onnoemelijk smerige stad. Wint het met gemak van Calcutta ;-). Met een taxi naar m'n gereserveerde hotel in het dorpje Parwanoo (2 km verderop). Dat dorpje is weer veel schoner. Waarschijnlijk omdat het in de staat Himachal Pradesh ligt en die staat doet er heel veel aan om de mensen bewust te maken van een schone omgeving. Kalka ligt in de staat Punjab.

M'n hotel is prima. Airconditioned want het is hier 26 graden en behoorlijk vochtig. Heel vriendelijke mensen. Door de lange treinreis even nergens geen zin meer aan en m'n boek gelezen en allemaal mailtjes gelezen en verstuurd. Lekker op tijd in slaap gesukkeld. Het is hier heerlijk stil.

Vanmorgen (maandag) lekker ontbeten en 't dorp in. Wow ... ze hebben hier een soort van Eglantier (zie foto) maar dan 'anders'. Na een half uurtje lopen had ik elke winkel wel gezien (en elke winkel mij ook) en ben teruggegaan naar m'n hotel. Jammer ... maar terrasjes kennen ze hier niet. Ergens even een bakkie gaan doen kan hier niet. Kon ook niet in Shimla. Mijn TibetBol in Dharamsala was een échte uitzondering.

Morgenmiddag (dinsdag) vertrekt m'n trein om ca. 4 uur naar het moderne New Delhi Railway Station. Ik kom om 10 uur 's avonds aan op 1 van de 18 perrons. Vandaaruit de splinternieuwe metro-express naar het Indira Gandhi Airport. Die metro-express is een half jaar geleden in gebruik genomen vanwege de Commonwealth Games die kort geleden in Delhi hebben plaatsgevonden. Mijn vliegtuig vertrekt dan op woensdagmorgen om 04:45 uur. Woensdag om ca. 12:00 uur kom ik aan in Düsseldorf waar Joost me staat op te wachten (hij heeft een snipperdagje opgeofferd). Misschien moeten we op weg naar Apeldoorn nog even een setje winterbanden oppikken ;-) .

Mijn 'sightseeing India' heeft me geleerd dat het voor mij de moeite niet waard is. Wat ik volgend jaar ga doen weet ik totaal nog niet. Lesgeven in dit land blijft voor mij de beste optie, maar dan wel op een High School of College. In deze laatste week verlang ik erg naar Nederland. Als ik woensdag weer aankom in Nederland, ben ik vijf en een halve week weggeweest en da's me 1 week te lang.

Lindy maakt een fantastische tijd door in Zambia en Zuid-Afrika met haar leeuwen (http://linnepingaatafrikain.waarbenjij.nu) en die komt over ruim 4 weken weer terug. Gerry is zo lief geweest om Joost even te helpen met het schoonmaken van m'n huis. Joost dacht dat 'een lapje' voldoende was. Gerry dacht meer aan een hogedruk-spuit. Maar goed, Arie de Kanarie leeft nog en da's toch weer één stap verder dan vorig jaar ;-) . Toen lag m'n eerste Arie in de diepvries te bibberen. En ik weet nog steeds niet of het beestje door ondervoeding is gaan hemelen of door wurging om het leven is gebracht. Want steeds als Joost z'n muziek wat harder zette, begon Arie-1 er doorheen te fluiten. Dusssssssss...

Waarschijnlijk is dit m'n laatste reisverslag, want wereld-schokkend nieuws vanuit Parwanoo verwacht ik niet ;-) en da's een understatement.

Als je volgend jaar een mailtje wilt ontvangen zodra ik weer onderweg ben, geef dan even je email-adres op in de linkerbalk (onderin) van dit reisverslag.

Désirée!! Van jou nog een vraag die ik niet beantwoord had: zouden de gevluchte Tibetanen wel terug gaan als die mogelijkheid bestond? De Tibetanen die ik meegemaakt heb, zijn indertijd uit veiligheidsoverwegingen gevlucht. Ik kreeg wel de indruk dat ze het nu economisch beter hebben, maar anderzijds vormen ze een heel sterke community en dat lukt in hun thuisland natuurlijk veel beter. Ik weet het dus écht niet.

Harstikke bedankt voor al jullie lezen, reageren, vragen stellen en wie weet tot volgend jaar, (of misschien woensdag al)
Geert