CalcuttaRescue, kadootjes en iets stoms

Vandaag stond in het teken van een clinictour langs clinics van CalcuttaRescue, de laatste kadootjes kopen en het India Museum.

Eerst even de ClinicTour. CalcuttaRescue is 30 jaar geleden begonnen toen de engelse arts Jack Preger getroffen werd door de miserabele medische voorzieningen waar de allerarmsten het maar mee moesten doen. Hij begon gewoon op straat aan de mensen te ‘dokteren’ én het was gratis. In die eerste jaren werd hij regelmatig geholpen door buitenlandse vrijwilligers, maar naarmate er meer donaties uit het buitenland kwamen, begon hij lokale ‘verpleegkundigen’ aan te nemen en andere locals op te leiden. Inmiddels zijn er 5 clinics, een apotheek, een administratie, etc.. Er werken nu 170 locals voor CR en er komen veel vrijwilligers langs uit het buitenland die hun specialisme overdragen aan de locals. CR heeft in 17 landen een donor-organisatie en sinds 18 jaar ééntje in Nederland (zie www.calcuttarescue.nl). Ik ben al een tijdje donateur van CR-nl en heb een aantal keren contact gehad met twee bestuursleden (Arda en Jeroen). Bij de Nederlandse organisatie had ik altijd een goed gevoel over de professionaliteit. Bovendien gaat 97,3% van de Nederlandse inkomsten naar de clinics. Dus niks geen 3 * Balkenende-norm.

Nu heb ik al eens wat geschreven over de hospitals hier. Ik had dus ‘beperkte’ verwachtingen van de clinics van CR. Dat was na een half uurtje wel FF heel anders. In de eerste plaats vertrokken we precies op tijd (redelijk zeldzaam). In de tweede plaats was iedereen er (ook zeldzaam). En tijdens het eerste bezoek wist ik: dit zit dus echt verrekte goed in elkaar (uniek!!!). Wat me met name trof waren de georganiseerdheid, de professionaliteit, de gedrevenheid en de menselijkheid. Alles zit gewoon strak in elkaar. Iedereen weet wat’tie moet doen en hoe. De patiënten hebben gewoon heel praktische hulp door tekeningen en kleuren. Er wordt veel voorlichting gegeven. Eén van de clinics heeft ook een paar klasjes waar kinderen voor pre-school zitten. Wij kregen een heel hartelijk welkomstliedje te horen van die kinderen. De logistiek van medicijnen zit sterk in elkaar, de patiënten die van ver moeten komen (leprozen en diabetici) krijgen hun reiskosten e.d. vergoed. Het was gewoon écht heel goed én gratis. Naast ons studiefondsje kan ik CalcuttaRescue enorm aanbevelen. Van elke euro die je geeft komt 97,3 cent exact op de goeie plek én ze doen er precies de goeie dingen mee. Aan hun kant wordt gewoon niks verspild. Petje af. Ik heb aan het eind van de middag even een mailtje gestuurd aan de organisatoren van de clinictour en dat mailtje heb ik hieronder ingecopieërd.

Om half twee was het afgelopen en waren we vlakbij … Flurrys (alsof ik het zelf georganiseerd had). Lekker een gegrild kippetje gegeten en een Brewed coffee met cream (oh, die Senseo thuis … nog 4 dagen). Daarna op naar de winkeltjes voor de laatste kadootjes voor een paar ‘beloved’. Ik heb echt prachtige dingetjes kunnen kopen en voor mezelf ook een aandenken. We kregen ook fabrieks-armbanden aangeboden, en pinda’s en chips, en blokfluiten, en parfum maar dat hoefde allemaal niet. We wisten precies wat we wél wilden hebben. En dat hebben we nou.

Het India Museum is dus 's maandags dicht.

Toen bij Oxford Bookstore nog even gekeken naar een boekje met foto’s van het echte Calcutta. Is’ter niet. Helaas.

Toen was het tijd om naar Sealdah te gaan omdat Shana aan een paar patiënten medicijnen af moest geven. Daarna zijn Shana en Ireen weer teruggegaan naar Khardah en ik naar m’n hotel. Even kijken of er nog mail was. Ja … een paar. Even beantwoord … en toen was het bijna 6 uur en toen bedacht ik me met een klap dat er al een heel uur lang een stuk of 6 kinderen voor een hekje in Khardah op me stonden te wachten voor de film van vanavond. Ik schrok me wezenloos. Heb meteen Subhamita gebeld en m’n excuus aangeboden. Subhamita nam het nogal luchtig op (het gebeurt hier inderdaad wel vaker dat er iemand(en) niet komen opdagen). Zij zegt even tegen de 6 kinderen dat het morgenavond wél doorgaat en dat de kinderen een extra ‘sweet’ krijgen (of een zakkie chippies).

Nou, dat was dus m’n dag.
Het is nu bijna 8 uur ’s avonds. Om half negen kan ik ‘dineren’ en morgen om 10 uur een afspraakje met een vrijwilliger bij Mother Teresa.

Groetjes en alvast welterusten,
Geert

From: gg_maris@hotmail.com
To: admin@calcuttarescue.org; charlotte.good@btinternet.com
CC: andemol@solcon.nl; info@calcuttarescue.nl
Subject: Impressed ...
Date: Mon, 26 Oct 2009 13:07:21 +0000

Dear Charlotte and Ben,

Today, Oct. 26 2009, Ireen Han Li and I (both volunteers for CRAWL-Calcutta) joined a clinictour organised by your organisation. Both Ireen and I were very impressed by:
- the way CR is organised;
- the strict processes which are implemented and used;
- the behaviour of your patients and the human treatment which you give them;
- and the complicity and professionalism of the employees.

Due to the woundcare-function of CRAWL, I have visited several Calcuttan Hospitals with 'patients' I have helped. I have never experienced any of the above bullets in those hospitals.

I think that most of all 'the human treatment' of all of you touched me most. Next to that: my profession is ProjectManager in the IT-bussiness and I know how hard it is not only to develop a process, but als to implement it and to get your colleagues to work with it. So, I was impressed as human and as professional

I am very glad that every donation I give, is spend in this way.

Thank you again. I would be delighted if you pass on the information in this e-mail to the people whom this involved.

Best regards,
Geert Maris
the Netherlands