Geitenkaas, een vrijheidsstrijder en een vraag

Vandaag hoefde ik pas om half drie te beginnen. Lekker op m’n gemakkie vanmorgen een website op Internet afgemaakt (details komen straks) en daarna naar Parkstreet om een laatste flesje whisky (hier althans) op te halen en even een club-sandwich bij Flurrys. Vandaar met de metro en de trein naar Khardah om computerles te geven, daarna crafts en om 17:30 uur begon de film van deze avond. Relaxt daggie dus.

Daarom had ik ook tijd om zo eens wat dagverslagen terug te lezen. Met name uit mijn eerste 2 weken. Het aantal verbazingen van toen is een stuk minder geworden. Blijkbaar kom je gewoon op een ander level als je hier wat langer zit. Maar eind vorige week had ik toch weer zo’n “Hé???” beleving. Ik moest halverwege de morgen met de trein, en dan weet je al dat het persen wordt. Ik kwam aanlopen terwijl de trein al wegreed. Rennend liep ik langs meerdere wagons en allemaal bomvol. Gelukkig zag ik een meter of 10 voor me een wagon die niet zo vol was. Ik kon nét op tijd naar binnen vliegen … maar was nét te laat om er weer uit te springen. Een immense stank in die wagon. Het was een handelaarswagon, dus alleen banken langs de kant en grote bagagerekken op 2 meter hoogte. Verder een kale vloer voor de goederen. De banken en een groot deel van de vloer lag helemaal vol met stinkende geitenkazen. Ik was buiten adem dus moest met grote teugen lucht op asem komen. Ellende!!! Toen ik na een paar minuten zag dat er ook nog een man of 5 op die hoge bagagerekken lagen te slapen, was m’n verbazing helemaal compleet. Maar het was gewoon niet te harden in die wagon. Ging bijna over m’n nek. Dus op het volgende station toch maar uitgestapt en gewacht op een volgende trein.

Hoe bomvol de trein ook is, er lopen altijd wel een stuk of 5 venters per wagon. Meestal met pinda’s, chips, soms kranten, vaak ook fruit. En die staan dan om de drie meter hun waren aan te prijzen. Ze schreeuwen net zo hard als onze marktkooplui, en het gaat tegen elkaar op. Soms heb je een venter met iets heel anders. Laatst een vent met allerlei borstels; haarborstels, tandenborstels, voor in huis, … you name it: als het haren heeft dan had hij dat. Ook een paar dagen geleden een vent met boekjes (6 bladzijden) over “Common Abbreviations” en dat werd grif verkocht. Viel gewoon op. Aan het eind van de dag koop ik af en toe wat. Meestal een zakje kroepoek. Ziek word ik hier toch wel een keer.

De film van vanavond ging over Mangal Pandey. Dat was de leider van een opstand tegen de Britten in 1857. Ik had hem in Nederland gekocht. ’t Is een Bollywood film, volledig Hindi gesproken en de kinderen weten wel iets over hem. Maar het was erg onrustig in de ‘bioscoop’. Ik weet niet waarom. De meesten zijn ook al eerder weggegaan.

Dan nog een vraag, maar eigenlijk van Alice én mij samen. Zoals jullie weten hebben we met z’n tweeën een studiefonds opgericht voor 3 talentjes. Alice en ik hebben nu eenmaal meer met duurzame hulp, dan met dag-hulp. Wij sturen allebei 50 euro per maand naar CRAWL. Zowel Alice als ik hebben nu een stuk of wat mailtjes of reacties gekregen van mensen die eigenlijk ook wel graag mee willen doen. En da’s natuurlijk waanzinnig mooi, om drie redenen:
1. onze eigen bijdrage kan wat naar beneden;
2. de kans wordt veel groter dat we na 5 jaar door kunnen gaan;
3. als er veel animo is, dan hebben wij inmiddels wel onze contacten om bij een soortgelijke organisatie als CRAWL óók een dergelijk studiefondsje op te richten;
Dus als iemand een bijdrage wil doen, hetzij incidenteel, hetzij maandelijks, groot of klein, maakt allemaal niet uit, dan kun je even kijken op onze internet-site www.studiefondsindia.nl. Die hebben we samen opgezet. Het is nog maar een beginnetje. Zodra ik weer thuis ben maak ik er iets moois van, maar nu kun je hem alvast in je “Favorieten” zetten. Het gaat niet alleen om financiële hulp, misschien zijn er mensen die het leuk vinden om mail-contact met één van de talentjes te onderhouden, dat is enorm goed voor hun engels. Misschien is er iemand die het leuk vindt om samen met mij of Alice de website te onderhouden, administratieve dingetjes te doen, mailtjes van (would be) deelnemers te beantwoorden, plannetjes te bedenken om het spul nog meer in de lucht te krijgen, … . Laat je fantasie de vrije loop, en vind je het leuk om met dit initiatief voor duurzame hulp mee te doen, kijk dan even op www.studiefondsindia.nl en reageer naar Alice of mij. Voor ons is heel belangrijk dat er niks aan een strijkstok blijft hangen. Maar het allerbelangrijkste is toch wel de trots die wij, met alle Nederlandse deelnemers, zullen voelen als Puja over 3 jaar afstudeert aan een uitstekende University en als over 4 jaar Pia en Joy allebei op een heel goed aangeschreven College zitten. We zijn immens benieuwd wat jullie reacties zijn. Kijk ook even op de laatste drie dagverslagen van Alice: alice81.waarbenjij.nu.

Ik heb een heerlijk voldaan gevoel over de afgelopen dagen. Martin en Herma zeiden het al een paar dagen geleden: “Jullie hebben inderdaad een steen verlegd”. En dat concrete voelt heerlijk.

Alvast welterusten,
Geert

Even wat reacties op reacties:

JOOST: Ik heb natuurlijk de naam van Effelyn al veel vaker gehoord dan mama. (maar even tussen jou en mij: Ja, ‘k vind het ook nogal stom!!). Heeft Lindy weer dezelfde vraag gesteld als toen op het terrasje in Zandvoort? (én … wat was je antwoord???? (mag ook per mail, hoeft niet als reactie in dit dagboek) ;-) )

GERRY P-JM: (leuke afkorting zo, scheelt typewerk) Hartstikke bedankt voor je leuke en lieve reactie. Maar … zoals je weet ben ik niet zo van “het afkicken”. Ik zat te denken: ik heb 2500 collega’s. Als die allemaal een dubbeltje per maand willen afdragen, dan kunnen we 2,5 * 3 = 7,5 talentjes duurzaam helpen. Ik heb al 8 afspraken in november, hoef er dus nog maar 2492 ;-).