Wat vloog die maand om …

’t Is nu donderdagavond, 29 oktober 2009. Ik zit op het vliegveld van Calcutta en kijk even terug op die maand dat ik hier was. Wat heb ik ervaren, wat beviel me goed en wat doe ik volgende keer anders.

Wat ik hieronder beschrijf zijn mijn waarnemingen in slechts 4 weken tijd. Een ander zal er anders over denken, en iemand die hier langer woont zal waarschijnlijk beginnen te lachen. Bovendien … ik ben een man, en vrouwen worden hier anders benaderd.

De mensen.
De vriendelijkheid van veel mensen is tekenend geweest. Weliswaar geldt dit het meest voor mannen. Vrouwen (zeker de getrouwde) zijn vrijwel allemaal hautain en behandelen mannen als waren zij hondenstront (en voor een aantal mannen geldt dat als belediging voor honden). Hun harde werken, het ondernemerschap, hun eerlijkheid, de wil te overleven, het voordringen. Dat ‘harde werken’ doen ze natuurlijk niet allemaal. Er zitten ook de nodige ‘klaplopers’ tussen. Die ‘eerlijkheid’ geldt natuurlijk evenmin voor elke Calcutter. Ik ben ongetwijfeld een aantal keren immens genaaid. De Indiërs geven best wel aan ‘zielige’ mensen. Aan hen die gewoon niet kunnen werken om hun brood te verdienen. Maar schijnbaar-gezonde bedelaars krijgen geen cent. Daar trappen die foreigners wel in. De gastvrijheid van veel mensen om hun wereld aan mij te laten zien. De vrolijkheid van de kinderen, hun speelsheid, hun hang naar een knuffel. Het uiterst hartelijke welkomstliedje op die pre-school in een CalcuttaRescue clinic. Het vrolijke ‘hello uncle’ zonder bijbedoelingen. Tegelijk ook overal de werken van buitenlanders zoals Moeder Teresa, Mary Ward en Jack Preger. Zij hebben zich ontiegelijk ingezet om de armsten een menselijk bestaan te geven.

Het eten en drinken.
Allerlei smaken. Calcutta is een smeltkroes van allerlei bevolkingsgroepen. Elke groep heeft z’n eigen bijzonderheden en dan is er ook nog een grote overlap en uitwisseling geweest. Er is écht van alles te koop op straat en in restaurants, behalve rund- en varkensvlees. Over het algemeen heb ik heerlijk gegeten. Vegetarisch, op wat uitzonderingen na (Flurrys, Penguin Inn). Drank met alcohol is moeilijk te krijgen. Maar ff zoeken, en je kunt alcoholist worden voor een paar euri.

Geld.
‘Main issue’ hier. Iedereen zoekt geld. Sommigen zetten je af maar het gros van de verkopers is eerlijk. Ik heb het vaak uitgeprobeerd door gewoon een te groot biljet te geven terwijl ik wist wat het kostte. Ik kreeg vrijwel altijd het juiste bedrag terug. Taxi-sjoofs is een ander verhaal. Da’s net als in Amsterdam. Alleen zijn ze hier altijd zielig: zieke moeder / kinderen / vrouw of zelfs hoge studiekosten. Wel ben ik een paar keer in Sudder-stret geweest. In die buurt ‘wonen’ toeristen. Daar word je inderdaad genaaid waar je bij staat.

Lawaai, stank, rotzooi, stof, smerigheid …
Alles klopt wat wij hierover in Nederland denken, en dan 10 keer erger. De Indiër gooit gewoon alle rotzooi van zich af. Ruimt niks op. Maakt veel lawaai, zowel in z’n auto, op straat, als in z’n huis en hotel. De helft van de nachten viel ik pas na 02:00 uur in slaap omdat het tot die tijd bijna altijd herrie was. Geschreeuw (discussies / ruzies??) gaan hier gewoon door. Enorm kabaal op de straten en stations vanwege Diwali (en ik ben zo ‘slechthorend’ dat ik eigenlijk zo’n SH-bordje op m’n fiets nodig heb). Ook vanwege Diwali een enorm lawaai door geluidsboxen. Niet te filmen, en niet te verstaan door de gescheurde luidsprekers.

Media.
Kranten hebben geen goed woord over voor de politici. Lokaal noch landelijk. Veel geblaat en weinig wol. En als ik de verhalen van de Indiërs zo hoor, dan hebben de kranten 100% gelijk. Ruim 60 zenders op de TV maar het meeste is bagger of Bollywood-movies. Radio zal er vast wel zijn, maar ik heb het niet gehoord of gezien. TV is hier nog een luxe artikel, om over DVD-spelers maar niet te spreken.

Elektra, Internet en water, toiletten etc.
De elektra valt regelmatig uit (5 keer in de week gemiddeld een ha;lf uur) en ‘that’s just a way of life’. Daarom heeft de flat en het hotel, en er zullen er veel meer zijn, een nood-accu en een noodgenerator. Internet valt hier even vaak uit. In Calcutta geen ADSL, maar de oude vertrouwde modems. Water is eigenlijk altijd aanwezig, maar water is ziekmakend voor ons, dus het maakt mij niet veel uit. Heel veel huizen hebben een immens groot vat in de tuin (2 kuub) met een pomp om reservewater in te bewaren. Overigens zijn de toiletten nog ziekmakender. Geen WC-papier, maar door het vegetarische eten heb je minder ‘grote boodschappen’ (alhoewel vegetariërs het om andere redenen zijn). De Urinals hebben altijd wel een bordje: “Urinal” maar da’s absoluut overbodig. Je gaat gewoon op de stank af. Hoef je geen hondenneus voor te hebben.

Dieren enzo.
In de flat in Khardah zijn veel muggen. Bij mij in het hotel geen één. Da’s ook geen wonder. Ik zit hier natuurlijk met een doel, maar als ik een “mug zonder missie” was, zou ik hier ook niet willen wezen. Kakkerlakken hebben daar blijkbaar geen problemen mee. En gekko’s komen gewoon waar kakkerlakken zijn. In de flat hebben ze soms een paar ratten. Maar alleen als hij een tijdje onbewoond is geweest. Na een paar dagen bewoning zijn ze verdwenen. Honden zie je overal. Allemaal hetzelfde, en allemaal even lelijk. Niet aanraken want ze zitten vol parasieten. Hondendrollen zie je dus ook overal, behalve in het donker. Als het donker is moet je ook heel goed oppassen voor slapende honden, slapende mensen en afstapjes. Opstapjes is niet zo moeilijk, die komen gewoon een paar meter na een afstapje.

Accommodatie.
Mijn dagboek staat vol over het niveau van huizen, scholen, hotels, straten, voetpaden, etc. Gewoon de tijd van “Bartje” dus. Gelukkig hebben we hier wel een ‘laundry-service’. Dat is dus de traditionele manier van wassen: Stone-washed. In Nederland betaal je daar 30 euro extra voor, hier kost het geen drol. Als je dus 25 ‘gewone’ spijkerbroeken koopt, heb je al een gratis retourtje Calcutta.

Energieverbruik.
Uit metingen is gebleken dat 28% van de straatverlichting óók overdag brandt. Veel timers zijn kapot. De stoplichten hebben vaak LED-verlichting om energie te besparen.

Weggebruik, OV en taxi’s.
De taxi’s zetten meestal hun motor af als ze voor een stoplicht of agent moeten wachten. De taxi’s trekken meestal op in z’n 2. Bijna alle taxi’s ‘cruzen’ door de straten om nieuwe passagiers te vinden. Bovendien rijden ze dag en nacht zonder licht. Als het regent is een taxi-ritje 4 keer zo duur. Geldt ook voor de spits van 6 tot 9 ’s avonds. De grote doorgangswegen (4 rijbanen, dus 6 auto’s breed) zijn eenrichtingsverkeer. In de weekends de andere kant op omdat dan het gros van de auto’s naar buiten de stad rijdt. Er is geen auto zonder deuk(je). Auto’s hebben geen rechter-buitenspiegel (hier wordt links gereden) want die ligt er na 100 meter al af. Elke centimeter weg wordt efficiënt gebruikt. De auto die iets voorrijdt voor de andere heeft voorrang. De mensen die willen oversteken staan al half op de weg. Een 6-baans weg wordt daarom dus een 3-baans waardoor er te weinig verkeer doorkan, waardoor het langer duurt voordat je over kunt steken. Riksja’s, fietsen, vrachtfietsen en Tuktuks rijden ook op de ‘snel’weg zodat het geen snelweg meer is en het dus kan. Niemand let op getoeter. Waarom ze het dan toch zoveel doen?? Beats me. Een tram en een bus rijden ALTIJD gewoon door, maakt niet uit of er iemand naar onze woundcare moet. De trein is gewoon altijd vol, en als een wagon niet vol is dan wil je er niet wezen vanwege de stank van geitenkaas. Een vrouw gaat altijd naar de vrouwenwagon als de trein bomvol is want anders heeft ze elke minuut een elleboog tegen haar borst. Er wordt overigens wel vaak ‘Sorry’ bijgezegd. Ik wil hier voor geen goud op een fiets zitten, want als je de spelregels van dit verkeer niet kent, ben je al na 3 minuten in de buurt van Moeder Teresa (interessante optie trouwens).

Engelse taal.
Veel jongeren spreken (wel wat) Engels. Vaak vinden jongeren ons ook een gewild object om Engels op te oefenen. Ik ga er altijd in mee. De mooiste gesprekjes komen er uit voort. Mark gaat er nooit in mee. Hij treft alleen maar Indiërs met 3 vragen: Where are you from, whats your name en what are you doing here. Dat zijn volgens hem de vragen die ze ooit een keer geleerd hebben. De antwoorden snappen ze niet en daarna staan ze elkaar een beetje schaapachtig aan te kijken. Ik heb blijkbaar gewoon altijd mazzel (of ben minder cynisch, of wat geduldiger).

De ellende in Calcutta.
Och … is maar betrekkelijk. Een miljonair vind vast dat het voor mij ook maar een beetje behelpen is, maar ten opzichte van m’n omgeving kan ik het goed doen in Apeldoorn. Ik kom niks tekort. Datzelfde geldt hier natuurlijk ook. Sommige mensen hebben het beter, en sommige mensen hebben het minder. Wel denken veel mensen hier dat wij een inkomen hebben van 10 * zo veel als zijzelf (klopt) en een kostenpatroon á la India (klopt niet).
Ik heb me hier nooit machteloos gevoeld. Wel vaak betrokken. Gaat overigens vanzelf. Sommige volunteers vinden het moeilijk om untouchables aan te raken. Maakt mij niks uit. Zelfs integendeel, je krijgt immens veel terug. En je wast gewoon even je handen voordat je gaat eten.

OK … en nou???
Geen Calcutta meer. Ik ben blij dat ik hier was. Heb voor een aantal mensen hier wat kunnen betekenen. Heb zelfs een bruggetje kunnen slaan tussen Calcutta en Nederland (klein groepje dan) en vindt het mooi geweest. Volgend jaar komt ‘richting Tibet / Nepal’ aan de beurt. Dharamsalah of Darjeeling. Over Delhi en Mumbai heb ik teveel negatiefs gehoord. Ga ik niet heen.
Ik weet niet alleen de richting, ik weet ook wat ik wil doen. Geen ‘feeding’ meer of ‘woundcare’. Ongetwijfeld ook belangrijk, maar creëert mijns inziens ook afhankelijkheid en het leidt gewoon bedelaars en klaplopers op. Ik wil mensen helpen om zichzelf te helpen. Duurzaamheid, dus educatie, staat voor mij voorop. Het liefst in een tehuis met kinderen. Ik ga gewoon zoeken op Internet. Er zijn hier zoveel hulporganisaties.

Voor nu is het even mooi geweest. Ik ga terug naar Nederland. Nog een weekendje thuis, dan nog een maandag vrij en dinsdag ben ik weer gewoon belastingdienstmedewerker. En da’s ook heel erg ontiegelijk belangrijk …… toch?

Echt het laatste verslag!!!
Welnee, er komt er nog eentje. Vanavond brengen twee vliegtuigen (na elkaar) me hopelijk weer gezond en wel in Düsseldorf. Daarna hoeft Joost me alleen maar dat laatste kleine stukje naar Apeldoorn te brengen. Zou moeten kúnnen lukken. Als je Calcutta overleeft hebt, ben ik benieuwd waar je dan wél aan doodgaat. Aankomende maandagavond zet ik dan op deze weblog nog een videofilm én mijn ervaringen in komend weekend plus de maandag. Dus maandagavond wél het afsluitende verslagje.

Toch nog twee vragen …
Ik ben hier nu een maand geweest. Heb gemiddeld elke dag een dagverslagje geschreven. Ik zou heel graag twee kleine dingetjes terugkrijgen:
1. iedereen die wel iets wil doen voor ons studiefondsje (financieel, ondersteunend of alleen maar moreel): stuur alsjeblieft zo snel mogelijk even een mailtje naar gg_maris@hotmail.com. Dit is namelijk mijn één na laatste verslagje en zometeen ben ik het contact met jullie kwijt. De enige manier om mijn medestanders weer te bereiken is door een mailtje van jullie te krijgen. Dus alsjeblieft: help mij Puja, Pia en Joy te helpen: stuur vanavond nog een mailtje!!
2. van elk van jullie een reactie. Mijn dagboek telt grofweg 30 verslagjes, maar dat dagboek telt ook ongeveer 6.000 pageviews. En dan kom ik uit op heel veel lezers. Van al die lezers heb ik van 18 mensen één of meerdere keren een reactie gehad. Maar volgens mij zijn er dus heel veel lezers wiens naam ik geeneens weet (maar waarschijnlijk wel ken). Doe mij één lol: zet alsjeblieft even jouw naam in een reactie. Jouw naam is al genoeg … of je ooit al een reactie hebt gegeven of niet. Als je er een persoonlijke reactie bij wilt schrijven, is dat helemaal geweldig. Als je het liever niet doet op zo’n openbare weblog??? ook goed, stuur me dan even een mailtje op gg_maris@hotmail.com. Een reactie of een mailtje …je doet mij er een enorm plezier mee.

M’n accu is bijna leeg, m’n vliegtuig is bijna in Calcutta (ik hoop dat ze goeie koffie hebben) en m’n prepaid-Internet is bijna op.

Tot maandagavond,
Alvast welterusten,
Geert