Moeder Teresa en een zak vol kabels

Vandaag weer een lekkere hobby-dag geweest. Om een uur of 9 zat ik in de trein naar de flat, want ik wilde vandaag het nodige doen aan dé CRAWL-computer. Op één of andere manier kwam ik een hoop vriendelijke mensen tegen, maar dat zal ook wel door mij komen, want je krijgt hier makkelijk terug wat je uitstraalt. Problemen uit = Problemen in, Vriendelijkheid uit = vriendelijkheid in. In de bomvolle trein kwam ik naast (lees: op de schoot van) een man te zitten die meteen een praatje begon in redelijk goed engels. Ik vertelde o.a. dat ik vrijwilliger ben bij CRAWL met de rest van m’n verhaal. Hij vertelde dat hij al jarenlang 1 dag in de week vrijwilliger is bij één van de Moeder Teresa huizen. Helaas, halverwege het gesprek stopten we op het station vóór het station van Khardah. Dat betekent dat je al naar de uitgang moet ‘lopen / duwen / schuiven’ anders kom je er nooit uit als de trein stopt. We hebben dus een afspraak gemaakt bij Flurrys voor aankomende dinsdag 10 uur, want we vonden het gesprekje allebei te kort en er was veels te veel kabaal om ons heen. Wordt vervolgd dus.

Even terugkomen op hierboven, dat je op tijd naar de treinuitgang moet. De trein staat dan dus gewoon zo bomvol, dat je aan degene die voor je staat, duidelijk moet maken dat je eruit wilt. Die perst dan een beetje naar links of rechts. Daardoor kan ik ongeveer op zijn plaatsje gaan staan, en hij schuift daarna naar mijn plaatsje. Daardoor staat hij áchter mij en ik sta voor. En zo moet je dan dus een meter of 5, 6 opschuiven. En je kunt maar beter zorgen dat je vlak bij het deurgat komt (we kennen hier geen treindeuren, alleen deurgaten), want zodra de trein stil staat, vliegt er een lawine van mensen uit en zodra er maar één opening ontstaat in die lawine, dan vliegt er een lawine van nieuwe mensen in. Als ik dus dat gat laat vallen, kom ik nooit meer tégen die inkomende lawine naar buiten. Zo ben ik dus al twee keer een stationnetje te ver meegereden. Erin is soms (bijna) onmogelijk, maar eruit ook vaak.

Op weg van station Kharda naar de flat heb ik even ons ontbijtje opgehaald en toen viel m’n oog op een heel leuk bij-kadootje voor Joost. Typisch India, dus ook maar 25 roeppies (30 eurocent). Bovendien vroeg een man, die ik al wat langer ken, of ik voor zijn zoontje een dollar-biljet had. Dus niet, maar ik mag hem graag, dus in de flat was Shana zo lief om me zo’n biljetje te geven. Ik geef het pas aan die man op m’n laatste dag, anders krijg ik hier hommeles bij de andere locals.

De CRAWL PC is weer helemaal up&running. We kunnen weer DVD’s kijken en hij is ‘flitsend’ snel ;-) (jaar of 6 oud). Bovendien kunnen we de front-USB’s weer gebruiken voor alle camera’s, iPod’s, MP3-spelers, etc. Daarna nog allerlei andere klusjes op dat ding gedaan. Helemaal tevreden. Het stikt hier niet van de computerwinkels. Gisteren kwam ik er stom per ongeluk ééntje tegen in de buurt van de flat. Vandaag had ik nog een extra USB-kabeltje nodig. Ik dus naar dat zaakje. Uitgelegd wat ik zoek. Komt me een heel grote, AlbertHein-achtige tas op de toonbank, wordt helemaal leeggestort met één hele grote kluwen kabeltjes. Hij zou er waarschijnlijk wel tussenzitten. Na een half uurtje had ik hem. 2 euri.

Nu is het bijna 6 uur ’s avonds en zit ik m’n weblog te maken. Ik kan hier namelijk aan een gewone tafel zitten. In m’n hotelkamer alleen maar op m’n bed. Ik wil vanavond en morgenochtend nog even wat afmaken voor het studiefondsje van Alice en mij, en daar wijd ik morgen m’n dagverslag aan.

Iedereen een heel fijn weekend,
Geert

Nog even wat reacties op reacties:

MARJANNE: In de afgelopen 12 jaar kwamen we elkaar iedere keer ‘bij toeval’ weer tegen. Hartstikke bedankt voor je reactie en je succes-wens.

LUC: Geeft me een goed gevoel om te horen dat nog iemand me mist (naast onze hond). Zonder dat ze het hier weten, zitten ze te springen om Lean Six Sigma. Dijk van een markt, nu alleen nog openbreken. Misschien nog één brug te ver, maar je zou het eens met Charlotte kunnen overleggen. Overigens … volgende keer ga ik 6 weken, 3 in dec-2010 en 3 in jan-2011. Ze zitten hier zo te springen om geld, dat als ik mijn tax-collegas hier zou groeten, ik meteen een forse toeristenbelasting moet betalen. Die groeten laat ik maar zitten.

LIES. Helemaal met je eens dat het me volgende week vrijdag vreemd zal overkomen om weer in De Maten rond te hobbelen. Ik weet van andere vrijwilligers dat het wel weken nog ‘vreemd’ blijft. Daarna wordt het weer gewoon, maar af en toe komen er dan spontaan herinneringen terug. Wel vind ik het erg leuk dat ik alweer een stuk of 8 afspraken voor ‘babbel-bakkies’ heb staan. Ik ben heel benieuwd. Daarnaast; ik heb even wat gemaild met Dineke en snapte daardoor jouw opmerking over Christie veel beter.

GER: Sorry dat je even moest wachten. Hartstikke bedankt voor je leuke mail. Als je dat 2e hands wiskunde boek uit hebt hé … zou je het dan leuk vinden om hier een half jaartje les te komen geven? Ze zoeken nog een deeltijd science-teacher ;-) en het eten hier lijkt wel wat op Thais. Bovendien ... je bent blijkbaar die armoede en dat gebedel al gewend.

GERRY en LINDY: Had ik jullie al verteld dat je hier voor heel weinig euri’s een hele middag kunt winkelen?? Ondergoed voor 30 cent, een jurkje voor nog geen 2 euro. En een kopje (heel erg verkeerde) koffie kost maar … 7 cent. Geen geld, en altijd een zonnetje. Even tussen jou en mij: het is Effelyn en geen Evelyn.