PayBack-time en Machteloos: !!! of ???
Door: Geert
Blijf op de hoogte en volg Geert
19 Oktober 2009 | India, Calcutta
Vanmorgen heb ik m'n eerste dagverslagje gemaakt (zie dus verslagje hiervóór) en nu is het avond en beschrijf ik de rest van deze zalige dag.
In de afgelopen drie weken heb ik minimaal 21 liter zweet verloren. Als ik in m'n hotelkamertje kwam, hing ik eerst m'n kleren te drogen. En terwijl zich een plasje zweet vormde onder dat kapstokje las ik reactie's met daarin: "herfst nu écht begonnen, truien-weer, kachel al aan, koude regen ..." en als klap op de vuurpijl: "wees dus maar blij dat je daar zit!!!". Nou, wat was ik blij met die informatie. Stinkendjaloers!!!
And now ... gna gna gna ... it's PayBack-time ;-). Stel je voor: een stralend blauwe lucht, koele bries uit zee, een droge en warme deken van 24 graden, lekker in de schaduw, koel pilsje op de stoel naast me en elk half uur een duik in zwemwater van 20 graden. In de middagkoelte op m'n gemakkie naar het strand en over een uurtje krijg ik een dijk van een diner voor 4 euri.
Hé, hé ... ik ben van m'n jaloezie af en jullie zijn het voor de rest van de dag. En om het helemaal af te maken stuur ik nog even wat foto's mee.
Ik weet het ... 'k heb er zelf voor gekozen, dus wat mij betreft staan we nu quite. Bovendien, volgend jaar ga ik toch weer naar India, dus ik zal d'r aan moeten wennen.
Even wat anders. Het woordje 'machteloos' is al diverse keren gevallen in dit dagboek. Ben ik, of voel ik me, machteloos in deze totaal andere wereld??? Vanaf dag 1 heb ik dat gevoel niet gehad. Ik kon alleen niet precies omschrijven: waarom niet. Door deze heerlijke, rustige, stille dag heb ik veel "van mie of kunn'n kiek'n" (zeg maar: mediteren). En op een gegeven moment viel het kwartje. Ik heb eens geGoogled naar 'machteloos' en de beste omschrijving vond ik: "Subjectief gevoel geen greep op een situatie te hebben en het gevoel dat acties niet of nauwelijks van invloed zijn op de uitkomst". First of all: ik ben hier nooit gekomen om de problemen van India even op te lossen. Ik wilde deze Calcutta-wereld eens meemaken, ervaren wat het is om tussen straatmensen te leven, ervaren wat het met mij doet en met hun. Ik heb ervaren dat ik 'slechts' op individueel niveau iets kan betekenen. Dat ik bovendien hulpverleners, zoals de mensen van CRAWL, kan steunen (moreel en financieel) door mee te trekken. Maar steeds op heel klein en individueel gebied.
Ik heb die 5 of 6 moedertjes in Parkstreet als mede-mensen behandeld en dat heeft regelmatig hun dag gemaakt. Datzelfde geldt voor die mensen met lepra, de mensen die door hun kreupelheid op handen en knieën over de stoep moeten kruipen, die oude mannetjes en vrouwtjes die als hoopjes ellende op het station in een hoekje zitten. Gewoon even een flesje water, wat eten en met name een menselijke aanraking, een hand. Zoveel broodjes, koekjes, eieren en bekertjes cornflakes uitgedeeld op de stations. Ik heb, als surrogaat 'vader', zoveel vaderloze kinderen op schoot gehad en kreeg van alles terug (liefde, knuffels, bacteriën). Misschien heb ik die gezonde loser, met z'n gebedel en sigaretjes, wel geholpen met m'n uitbrander. In de komende week gaan zo'n 15 kinderen mijn DVD's zien over de natuur (ook hún wereld) én over de geschiedenis van India.
Ik weet dat ik over anderhalve week weer weg ben. De symptoombestrijding van hierboven is niet de oplossing voor de mensen op wiens pad ik kwam. Een veel mooier verhaal, ook voor mij, gaat over Puja, Pia en Joy. Zij hebben nu de kans (qua geld én begeleiding) om zich uit de straatwereld te vechten. Maar ze moeten het wel zelf doen.
Nee, ik ben niet en voel me niet machteloos. Ik draag CRAWL (en zoveel andere kleine individuele hulporganisatietjes) een warm hart toe. Wat zij doen is precies dat waar overheden alleen maar over praten. Ik begrijp de Maoïsten in dit binnenland. De verdeling van de nieuwe rijkdom is niet eerlijk. Maar zolang al dat praten en al die terreurdaden nog geen resultaat hebben opgeleverd, kan ik met mijn aanwezigheid greep hebben op de situatie van enkelen en zelfs een (hopelijk) grote invloed op de toekomst van talentvolle mensen.
Machteloos: !!! of ???. Volgens de omschrijving ervan ben ik dat dus niet, maar het blijft subjectief.
Wel heb ik in mijzelf ervaren dat het begeleiden van kinderen naar een betere toekomst, mij meer voldoening geeft dan symptoombestrijding. Eind volgend jaar ga ik weer naar India, maar wil dan meer met een vaste groep kinderen gaan werken. In een tehuis of zo. Meer in de educatieve zin dan in de dagelijkse verzorging. Hoe ik dat voor elkaar kan krijgen wordt een speurtochtje als ik weer in Nederland ben.
Is het toch nog een productieve dag geworden.
(Alvast) welterusten,
Geert
In de afgelopen drie weken heb ik minimaal 21 liter zweet verloren. Als ik in m'n hotelkamertje kwam, hing ik eerst m'n kleren te drogen. En terwijl zich een plasje zweet vormde onder dat kapstokje las ik reactie's met daarin: "herfst nu écht begonnen, truien-weer, kachel al aan, koude regen ..." en als klap op de vuurpijl: "wees dus maar blij dat je daar zit!!!". Nou, wat was ik blij met die informatie. Stinkendjaloers!!!
And now ... gna gna gna ... it's PayBack-time ;-). Stel je voor: een stralend blauwe lucht, koele bries uit zee, een droge en warme deken van 24 graden, lekker in de schaduw, koel pilsje op de stoel naast me en elk half uur een duik in zwemwater van 20 graden. In de middagkoelte op m'n gemakkie naar het strand en over een uurtje krijg ik een dijk van een diner voor 4 euri.
Hé, hé ... ik ben van m'n jaloezie af en jullie zijn het voor de rest van de dag. En om het helemaal af te maken stuur ik nog even wat foto's mee.
Ik weet het ... 'k heb er zelf voor gekozen, dus wat mij betreft staan we nu quite. Bovendien, volgend jaar ga ik toch weer naar India, dus ik zal d'r aan moeten wennen.
Even wat anders. Het woordje 'machteloos' is al diverse keren gevallen in dit dagboek. Ben ik, of voel ik me, machteloos in deze totaal andere wereld??? Vanaf dag 1 heb ik dat gevoel niet gehad. Ik kon alleen niet precies omschrijven: waarom niet. Door deze heerlijke, rustige, stille dag heb ik veel "van mie of kunn'n kiek'n" (zeg maar: mediteren). En op een gegeven moment viel het kwartje. Ik heb eens geGoogled naar 'machteloos' en de beste omschrijving vond ik: "Subjectief gevoel geen greep op een situatie te hebben en het gevoel dat acties niet of nauwelijks van invloed zijn op de uitkomst". First of all: ik ben hier nooit gekomen om de problemen van India even op te lossen. Ik wilde deze Calcutta-wereld eens meemaken, ervaren wat het is om tussen straatmensen te leven, ervaren wat het met mij doet en met hun. Ik heb ervaren dat ik 'slechts' op individueel niveau iets kan betekenen. Dat ik bovendien hulpverleners, zoals de mensen van CRAWL, kan steunen (moreel en financieel) door mee te trekken. Maar steeds op heel klein en individueel gebied.
Ik heb die 5 of 6 moedertjes in Parkstreet als mede-mensen behandeld en dat heeft regelmatig hun dag gemaakt. Datzelfde geldt voor die mensen met lepra, de mensen die door hun kreupelheid op handen en knieën over de stoep moeten kruipen, die oude mannetjes en vrouwtjes die als hoopjes ellende op het station in een hoekje zitten. Gewoon even een flesje water, wat eten en met name een menselijke aanraking, een hand. Zoveel broodjes, koekjes, eieren en bekertjes cornflakes uitgedeeld op de stations. Ik heb, als surrogaat 'vader', zoveel vaderloze kinderen op schoot gehad en kreeg van alles terug (liefde, knuffels, bacteriën). Misschien heb ik die gezonde loser, met z'n gebedel en sigaretjes, wel geholpen met m'n uitbrander. In de komende week gaan zo'n 15 kinderen mijn DVD's zien over de natuur (ook hún wereld) én over de geschiedenis van India.
Ik weet dat ik over anderhalve week weer weg ben. De symptoombestrijding van hierboven is niet de oplossing voor de mensen op wiens pad ik kwam. Een veel mooier verhaal, ook voor mij, gaat over Puja, Pia en Joy. Zij hebben nu de kans (qua geld én begeleiding) om zich uit de straatwereld te vechten. Maar ze moeten het wel zelf doen.
Nee, ik ben niet en voel me niet machteloos. Ik draag CRAWL (en zoveel andere kleine individuele hulporganisatietjes) een warm hart toe. Wat zij doen is precies dat waar overheden alleen maar over praten. Ik begrijp de Maoïsten in dit binnenland. De verdeling van de nieuwe rijkdom is niet eerlijk. Maar zolang al dat praten en al die terreurdaden nog geen resultaat hebben opgeleverd, kan ik met mijn aanwezigheid greep hebben op de situatie van enkelen en zelfs een (hopelijk) grote invloed op de toekomst van talentvolle mensen.
Machteloos: !!! of ???. Volgens de omschrijving ervan ben ik dat dus niet, maar het blijft subjectief.
Wel heb ik in mijzelf ervaren dat het begeleiden van kinderen naar een betere toekomst, mij meer voldoening geeft dan symptoombestrijding. Eind volgend jaar ga ik weer naar India, maar wil dan meer met een vaste groep kinderen gaan werken. In een tehuis of zo. Meer in de educatieve zin dan in de dagelijkse verzorging. Hoe ik dat voor elkaar kan krijgen wordt een speurtochtje als ik weer in Nederland ben.
Is het toch nog een productieve dag geworden.
(Alvast) welterusten,
Geert
-
19 Oktober 2009 - 15:01
Lotte:
Hoi neef, nu pas de verslagen gelezen, beetje suf nu, want je maakt zoveel mee dat is voor een "thuiszitter"
amper te bevatten. ik steek mijn duim op en neem mijn pet voor je af. geniet van het strand en van wat nog over is van je "werk"weken. veel liefs -
19 Oktober 2009 - 16:00
Martin En Herma:
Dag Geert,
Hoezo jaloers? Wij hebben lekker spruitjes vandaag!!
Ja, machteloos.......... je moet maar zo denken dat je wel "een steen verlegd" hebt.
groeten, -
19 Oktober 2009 - 16:05
Carel:
Ha die Geert,
nee geen reacties alleen maar hartverwarmend en goed werk. Vind het erg moedig om het te doen. Enne ik denk wel dat de kleinschaligheid een groter deel bereikt, microkredieten zijn ook een middel om mensen een vorm van levensonderhoud te geven, en nog succesvol ook. Ik zie al uit naar de rest van de verhalen, want deze zijn opgeschreven, velen ongeschreven denk ik..
hou je haaks, enne het weer is hier zo slecht nog niet, maar moeten ze in India wel eens bladruimen??;)
-
19 Oktober 2009 - 20:35
Mario:
Hoi Geert,
Vandaag weer aan het werk gegaan en hoorde daar van je vakantiereis website.
Reden van mijn 'vakantie' zit op m'n schoot, een nieuwe wereldbewoner: Rens, hij kon nog niet slapen. Een heerlijke gezonde jongen van 3 weken oud.
Je verhalen zetten je wel weer aan het denken waar je wiegje staat...
Mooi werk wat je daar doet en dat je de tijd neemt om dit te delen. Klasse!
groet,
Mario -
19 Oktober 2009 - 20:59
Karin:
Ja herkenbaar weer dit verhaal, hoe belangrijk is het om tijdens zo'n reis even lekker europes en westers bezig te kunnen zijn, je bierje je terrasje, even die ontspanning. De meeste Indiase mensen talen er niet naar, maar wij hebben het nodig omdat het onze manier van ontspanning is. De marrokanen en turken die in onze samenleving zijn komen wonen doen dat precies ook zo. Even weg uit die vreemde cultuur en even je eigen ontspanning scheppen. Mooie meditatie heb je geschreven over machteloosheid, ik wil er nog wel wat aan toevoegen: Er zijn veel dingen in het leven waarin je gewoon machteloos bent, maar de kunst is om het geen bezit van je te laten nemen. Jij beslist immers wat je wil voelen, jij en niemand anders.
Kijkend naar die foto's vind ik wel weer dat India ook vreselijk veel op Indonesie lijkt, de huizenbouw de straatjes de kleine warongs (winkeltjes). Ik geniet an je verhalen en ben blij dat blijkbaar zoveel mensen het de moeite vinden om het te lezen en er over na te denken. -
20 Oktober 2009 - 09:44
Mike Tigchelaar:
Dag Geert,
Na het lezen van een aantal verslagen , krijg ik de indruk dat je wat kan betekenen voor de mensen daar. Ik heb erg genoten van je manier van schrijven en beschrijven. Goed bezig, petje af. Maak er wat moois van. Groet namens IBM en mij.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
