Gratis visvoer en haringen in een ton …

Ná 7 uur ’s morgens zijn de treinen overvol. Het is écht een kwestie van je naar binnen duwen, en anders doet die vent het wel die achter je staat. Er is vaak geen halve vierkant meter meer vrij. Zolang we rijden is er geen probleem, want dan komt de frisse lucht door de openstaande deuren en ramen. Pas als we 5 minuten stilstaan wordt het knap benauwd. Ik heb de afgelopen dagen heel sneeky wat foto’s gemaakt met mijn mobieltje maar de kwaliteit si bar slecht. Daarom heb ik even een afbeelding gegoogled en die hieronder weergegeven.

Omdat ik me meer bezig hou met lesgeven, ga ik minder vaak mee naar de stations (eten geven, wonden verzorgen, etc.) maar ik blijf wel goed op de hoogte. Zo is er een man met een open voet. De foto staat hieronder (als tweede, dus in het klein en WEES VOORBEREID vóórdat je hem opent). Vandaag kreeg Mark iemand op z’n kleedje omdat hij een paar grote open wonden aan zijn been heeft. Toen Mark goed keek, zag hij dat er nogal wat van die kleine witte beestjes inzaten die wij als visvoer gebruiken. Daardoor hoorde ik van Mark ook weer een andere kant van India. Als mensen met dat soort wonden naar een ziekenhuis gaan, worden ze van het kastje naar de muur gestuurd. Niemand in het ziekenhuis wil ze helpen. Als het echt niet meer anders kan, hangt het ziekenhuis het verhaal op dat de patiënt te lang heeft gewacht, en nu zelf de rekening moet betalen. Dat is immers toch onmogelijk voor straatmensen. Net als in Nederland is de praktijk hier soms ook anders dan de politici denken.

Eén van de lessen van vanmiddag was “craft’s“ (knutselen). Dat is bedoeld voor de kinderen tot een jaar of 10, maar er zitten ook wel een paar grotere tussen. Het is ook bedoeld om ze even van de straat te houden en het ritme van school te geven (zelfs in de weekends). Bovendien gebruiken we alleen maar engels en terwijl we de kinderen helpen met knutselen gaat het gesprekje gewoon in het engels en stellen we simpele vragen waardoor ze in het engels moeten antwoorden. Aankomende woensdag hebben we weer pre-school, voor de allerkleinsten tot 6 jaar en dan gaan we ook beginnen met de DVD’s van “Muzzy”, een BBC-taalprogramma voor de kleintjes. ( “Hello, I am Muzzy”). Ik had de DVD’s gedownload voordat ik naar India ging en we gebruiken mijn laptop en een 2.1 speakersysteempje wat ik hier gekocht heb. We zijn erg benieuwd of het aanslaat om de kleintjes al wat engels te leren. Gaat waarschijnlijk beter dan “ear”, “nose” and “mouth”. Bovendien hebben we de DVD Madagascar gekocht en die laten we de kinderen dinsdagmiddag om 5 uur zien. Dan zijn zij en wij weliswaar vrij, maar we willen gewoon uitproberen wat ze ervan opsteken. Daarom ben ik ook op zoek naar de muziek van Madagascar, want dan willen we op de “craft’s” les van volgend weekend (dus ná de film) het meest aansprekende liedje op mijn laptop afspelen en zorg ik voor de tekst in grote letters op het scherm en dan gaan we ze het liedje leren zingen. Daarna komt de muziek in elke craft’s les weer terug. Dé ontwikkelings-basis voor de kinderen is de engelse taal. Zonder engels … geen opleiding.

Bovendien heeft Joost me vorige week een aantal DVD’s toegestuurd:
- Earth, een prachtige documentaire over de natuur
- Gandhi, de grondlegger van het moderne India
- Born into Brothels, een documentaire over 8 kinderen die geboren zijn in de bordelenwijk van Calcutta. Moraal is dat je het niet haalt door je grote talent, maar door je wilskracht.
Als dus de filmmiddag op dinsdag goed bevalt, dan gaan we dat vaker doen. We hebben er veel vertrouwen in. Bijvoorbeeld Puja (ca. 18 jaar), zij is mede-docente en tevens de oudere zus van Pia, is ook dolenthousiast over dinsdagmiddag. Straatkinderen hebben immers geen TV. Waar zouden ze de stekker in moeten doen ;-).

Vanmiddag zat ik in een overvolle trein, totdat we bij DumDum aankwamen. Dat is een beginpunt van de metro. Daar liep de trein zo leeg, dat ik kon gaan zitten. Meteen kwam er een jongen van zo’n 20 jaar tegenover me zitten en vroeg me waar ik vandaan kwam. Hij sprak heel goed engels en het werd een heel leuk gesprek. Op een gegeven moment kwam het gesprek op zijn ouders en toen vertelde hij dat die ook in de trein zaten. En hij roept zo z’n vader, en in een hoekje van die grote, toch nog volle, wagon staan staat er een man op en begint heel vriendelijk naar me te zwaaien en daarna in een andere hoek begint z’n moeder te zwaaien. Was heel leuk.

Ná die treinrit gebeurde er nog wat, en ik weet nog steeds niet of ik iemand geholpen heb of vanaf nu in Calcutta bekend sta als “crazy Dutch”. In de trein was ook een donker jochie van een jaar of 12, die wat kunstjes deed en daarna geld ophaalde. Sommige mensen gaven wat, andere niet (ik ook niet). Toen ik uitstapte stond het jochie me op te wachten en vertelde me dat hij wees is. Hij wilde geen geld, maar wel graag een bakje rijst. Prima, kon hij krijgen. Toen liet hij me een groot gat in de kruis van zijn broek zien. Of ik misschien een nieuwe broek en shirt voor hem wilde kopen. Iets in het jochie én in zijn verhaal raakte me, terwijl ik er toch wel heel selectief in ben. Dus ik zei dat het prima was. Toen hebben we een nieuw shirt en een nieuwe broek voor hem gekocht. Bij elkaar 8 euro. Toen hij ook nog nieuwe schoenen wilde, zei ik dat hij daar beter een andere buitenlander voor kon zoeken. Daarna nog een schaal rijst voor hem gekocht en ben naar m’n hotel gelopen. Al lopend dacht ik: met die nieuwe kleren aan, zal hij niet veel geld meer bij elkaar krijgen met z’n kunstjes. Voor hetzelfde geld zit hij op dit moment z’n nieuwe spullen te verpatsen en doet hij de show morgen nog een keer. Ik weet het niet … kan ook weer bij m’n verzameling “nieuwe ervaringen”.

Morgenmiddag begint om half zes m’n weekend en dan zal ik ook even op een paar reacties van de afgelopen dagen reageren. Ik ben nu moe, dus ik ga slapen.

Groetjes,
Geert