Unicef, 'grote & kleine zus' en B/CICT-Intranet

Vanmorgen heb ik weer wiskunde gegeven. Pia was er niet. Doodzonde. Maar Dulal (mijn eerste leerling van 12) wel, en Kajal (het meisje van 14 van gisteren) en een derde leerlinge: Arati (ook 14). Het klasje krijgt dus vorm.

Na de lessen en het ontbijt bij Shana en Alice nog een overlegje met Subhamita, de presidente van CRAWL. Tijdens dit overlegje ook meteen drie mooie donaties voor de ‘nieuwe school’ van CRAWL over kunnen dragen. Bij elkaar was het € 550,-- en da’s voor hier een hele hoop.

Daarna even naar Flurrys. Alweer???? … ja, en dit keer moest het blijkbaar zo zijn. Ik liep namelijk op het voetpad van het metrostation naar Flurrys (zo’n 500 meter) toen een man, die voor me liep, een balpen verloor. Hij had niets in de gaten, dus ik raapte de pen op en gaf hem aan de man terug. Die was prettig verbaasd. Hij bedankte me en vroeg waar ik vandaan kwam. Nederland dus. Maar wat doe je dan hier? Volunteer voor CRAWL, zeg ik. Nou, zei hij, dan zijn we collega’s. Bleek dat hij al 14 jaar voor Unicef in Calcutta werkt. We waren inmiddels vlak bij Flurrys en ik nodigde hem uit voor een kop koffie. Hij moest even wat telefoontjes plegen en zou me na een half uurtje opzoeken. Daarna hebben we van één tot half vier zitten praten. Hij is enorm gepassioneerd. Het is zijn Calcutta, want hij is er 38 jaar geleden geboren als straatkind. Heeft door een stichting de kans gekregen en aangegrepen om zich uit de straat te vechten. Spreekt heel goed engels en is huismeester van één van de opvanghuizen voor straatkinderen uit het Parkstreet-Region (waar Flurrys staat). Huismeester is in dit geval een All-In baan. Orde bewaren, her-opvoeden, les geven, activiteiten ontplooien maar bovenal “houden van”. Hij vertelde dat zo’n 5 jaar geleden in dit gebied het bedelaarsgehalte zo hoog werd, dat steeds meer grote winkels wegwilden. Omdat dit de rijkste buurt van Calcutta is, betekende dat dus: ‘uit Calcutta weg’. Daarom is het stadsbestuur met de grotere hulporganisaties gaan praten en plannen gaan maken om de jongere bedelaars (tot 20 jaar) te gaan her-opvoeden, een opleiding te geven, in een ander milieu te plaatsen, drugs-vrij te maken, etc. Eén van de gesprekspartners was Unicef. Drie jaar geleden zijn er door Unicef en de gemeente zeven ‘tehuizen’ opgezet met 45 leerlingen elk. Per tehuis een huismeester, en veel ondersteuning van jongerenwerkers, docenten, politie, afkickcentra, etc. Alles gewoon heel praktisch. Nu, na 3 jaar, zijn er nog steeds 5 volledig bevolkte tehuizen over. Een kleine 100 leerlingen zijn alsnog verkeerd terecht gekomen. De rest zit in de lijn naar boven. Mooi hé?

Maar hij vertelde nog heel veel meer. Allerlei samenwerkingsverbanden die Unicef onderhoudt met NGO’s, met afkickcentra, met jongerentehuizen, met politie en justitie. Een NGO is een Non-Governmental Organisation = een Particulier Initiatief. Omdat er vrij veel NGO’s zijn, richt Unicef-Calcutta zich meer op de opgroeiende jeugd. Hoe krijgen we ze uit de slums en aan een baan? Zodra ze eenmaal de 20 zijn gepasseerd, wordt het onbegonnen werk. En vóór hun 20ste ligt heroïne op de loer, met allerlei delicten tot gevolg. Daarom is het gemeentebestuur ook zo betrokken. Kijk maar even op: http://www.unicef.org/india/children_3220.htm

Naarmate het gesprek vorderde moest ik steeds vaker aan Pia denken (de wiskundeknobbel). Zij is óók straatkind. Stel nu dat ze inderdaad is, wat ik denk dat ze is?? zou Unicef me dan misschien kunnen helpen bij het vinden van een plekje op een Primary School? Ik heb het nog niet gevraagd, want gisteren en vandaag liep het niet met Pia. Eerst zeker weten dat het baat kan hebben.

Sanny (zo heet de Unicef-man) vertelde heel gepassioneerd over allerlei projecten waar ze bij betrokken zijn. Op een gegeven moment stelde ik voor om een taxi te pakken en dat hij me wat zou laten zien. Meteen goed en ik heb heel veel gezien. We hebben hem uiteindelijk thuis afgezet en de taxi heeft mij naar Sealdah gebracht en daar heb ik afgerekend. Uiteraard heb ik Sanny z’n mailadres én ik heb een contact bij Unicef-Calcutta. Is voor mij (en Pia??) heel belangrijk. Ik heb beloofd om een grote poster van Ruud Gullit te sturen. Voor zijn tehuis.

Vanaf 4 uur zijn we op Sealdah-station avondeten uit gaan delen.Da’s zo machtig mooi werk. Toen kwam ik dus ook “mijn apie” tegen. Zie de foto’s op het vorige dagverslag. En ik kreeg het mooiste bericht van de dag, de grote wond op het achterhoofd van dat kleine meisje is vrijwel helemaal weg. Mark en ik hadden afgelopen maandag medicijnen voor haar gekocht (op recept van een ziekenhuisarts en de rekening naar CRAWL) en die hebben dus uitstekend geholpen. Nog mooier is dat ze niet meer wazig uit haar ogen kijkt. Dat kun je op de foto wel zien. Ze is eigenlijk weer compleet up&running.

Uit Nederland kreeg ik te horen dat Joost bereid is om eens per week mijn weblog uit te printen, zodat mijn moeder (zijn oma) het ook kan volgen. Joost!! Klasse. Bedankt voor je initiatief.

Uit Nederland kreeg ik nóg een machtig bericht. Jos Sauren, één van de redacteuren van ons Intranet (elektronische nieuwsbrief) heeft een heel leuk berichtje geplaatst. Nog meer aandacht voor India en voor CRAWL. Jos, hartstikke bedankt. Onder mijn groetjes heb ik het bericht nog een keer opgenomen (voor de lezers van buiten ons bedrijf).

Mensen, hartstikke bedankt voor het meeleven, meelezen en jullie reacties.
Morgenochtend ben ik vrij, maar ik moet wel even drie foto’s uit laten printen.
Welterusten,
Geert

Kopie van het Intranet-bericht van Jos Sauren:
B/CICT-nieuws
Hogere wiskunde voor Geert Maris
09-10-2009 | Tags: Het Goede Doel, Geert Maris
Geert Maris werkt een maand lang als vrijwilliger in Calcutta. Hij is nu ruim anderhalve week actief en geeft vooral les aan de straatkinderen.

In “Met anderen, anderen helpen” vertelt Geert over de verbandmiddelen die hij mee wil nemen. Even was er paniek bij het vertrek: 10 kilo teveel aan bagage.
'Maar de grondstewardess van Emirates was gelukkig Nederlandse en ik heb haar uitgelegd wat er in die dozen zat en hoe hard CRAWL dat spul nodig heeft. Gelukkig gaf ze toestemming om ook die derde doos mee te nemen zonder extra kosten. Ik was zo blij.' schrijft Geert op zijn blog.
Vier keer per week geeft Geert wiskunde aan straatkinderen. Deze kinderen hebben het geluk dat hun ouders hen stimuleren om naar school te gaan.
Even leek het erop dat Geert les kreeg van zijn leerlinge Pia: 'Ik probeerde haar bij te houden, maar dat lukte me dus gewoon niet. Ik heb na de les haar boek mee mogen nemen naar mijn hotel om het hier eens even rustig uit te zoeken.'
Op geertmaris.waarbenjij.nu. kun je lezen of Geert de wiskundestof onder zijn knie krijgt. Op zijn blog beschrijft Geert ook over wat hij ziet en doet in Calcutta.
Voor vragen: Geert Maris
Zie ook:
· Met anderen, anderen helpen
· Samen met anderen, anderen helpen
· Stichting Het Goede Doel