Rijbewijs, een hoertje en Victoria Memorial

Gisteren (maandag) kreeg ik van Joost (mijn zoon van 18 ) een dijk van een bericht. Hij is geslaagd voor zijn rijexamen en heeft vanaf woensdag z’n rijbewijs. Joost: nogmaals ontzettend gefeliciteerd.

Zondagavond had ik onverwachts een gesprek met een hoertje. Ik liep namelijk hier in de buurt rond op zoek naar een computerwinkel. Da's een speld in een hooiberg want ik zit hier dus aan de rand van de slums, maar wie weet. Het gros van de Indiërs is absoluut vriendelijk en vaak word ik buiten even aangesproken door mannen die willen weten waar ik vandaan kom, wat ik van India vind, hoe lang ik wel niet ben, etc. Ze moeten ook altijd lachen om al dat zweet aan me, voor hun is het herfst. Die avond, tijdens m’n zoektocht, hoorde ik links van me in één keer een heel vriendelijk “Hello!!” dus ik lachte vriendelijk terug en zei ook “Hello” tegen een prachtig meisje van een jaar of 15. Ze was gewassen (zeldzaam in mijn buurt) en had een mooie gele zijden sarong aan die smetteloos schoon was (een unicum in deze buurt). Ik liep gewoon door en na 10 seconden liep ze naast me. Ze vroeg of ik een sigaret voor haar had. Da’s denk ik een bekende openingszin, dus bij mij gingen een paar alarmbellen af. We praatten zo een beetje en na een paar minuten zei ze “Give me 50 roepies!” (80 eurocent). Ik vroeg “Why?”. Zegt zij “You can ask me anything you want”. Dus ik denk, nou, ik kan het allicht eens proberen en vraag haar “Do you know a computershop?”. Die vraag had ze dus nog niet eerder gehad, stond niet in d’r schriftelijke cursus ;-). Helaas … ze wist er geentje. Toen vertelde ik dat ik niet daarvoor in India was. Ze bleef nog een minuutje of 5 bij me in de hoop dat … . Maar goed, op een gegeven moment ging ze weer terug.

Gisteren, tijdens Joost z’n rijexamen, zijn we met z’n drieën uit geweest. Alice (donkerblonde nederlandse van 29) en Shana (stevige amerikaanse van 23) en ik (lange nederlander van 53) waren een behoorlijke bezienswaardigheid voor de nieuwe Calcutta-wijken waar we kwamen. Het stikt hier niet écht van de europese toeristen. We hadden om 11:00 uur afgesproken op Sealdah station en we zijn eerst eens gaan ontbijten in Flurrys. Heerlijk, ff westers. Van daaruit zijn we eerst naar een paar winkeltjes in de buurt geweest waar Alice al eerder geweest was en prachtige sierraden had gekocht. Zij moest nog even terug vanwege een ketting en ik wilde even kijken naar kadootjes voor Gerry en de kinderen. Lindy en Joost!!: Ik heb een paar echt mooie Indiase dingetjes kunnen kopen!! Voor Gerry komt binnenkort wel.
Vanuit die winkeltjes wilden we naar Victoria Memorial. En toen begonnen de discussies. Ik werd na 1 uur in die hitte alweer bloedwarm binnenin en wilde met een taxi. Shana wilde eigenlijk wel gaan lopen, het zou maar een kwartiertje tot 20 minuten zijn (was het dus achteraf met de taxi). Een taxi kostte waarschijnlijk nog geen 70 roeppies (1 hele euro). Op zo’n moment denk ik: Oh, was ik maar alleen of alleen met Alice., ben ik er wéér ingestonken. Ik betaal die taxi wel, waar hebben we het over: één euro. Afijn, Shana ging toch ook maar in de taxi.En wéér een hoop commentaar toen de taxi-meter aan het eind 38 roeppies aangaf en ik de sjoof een briefje van 50 gaf (80 cent). Maar … het ‘kapitaal’ was de moeite waard. En toen we de entreekaartjes kochten bleek dat je in India nog eens ergens met je gezin heen kunt. Een kaartje kost 4 roeppies (3 cent) per persoon. Ik heb wat foto’s op deze weblog geplaatst. Overigens ook wat foto’s over het straatbeeld weer, maar nu vanuit m’n eigen taxi. Het gebouw zelf was gesloten, maar binnen schijnt het niet veel bijzonders. Het park eromheen was trouwens heerlijk. De stilte … die viel gewoon op. Heel veel bankjes, met op élk bankje één verliefd stelletje (en na dat bankje begint de ellende). Veel kleine kinderen die even een handje komen geven en dan niet om eten te krijgen. Daar zijn we een uurtje gebleven en daarna door naar de Kali Temple. Dat is één van de vele tempels in India. Als je geïnteresseerd bent, kijk dan even op WikiPedia (het heeft ook één of andere link met een Harrison Ford film). We kregen, ongevraagd, een korte rondleiding van een Brahmaan (de hoogste kaste binnen de Hindoes) en aan het eind kregen we ook nog de zegen. Plus natuurlijk de vraag om een donatie. Ik geef hem 100 roeppies (anderhalve euro) maar hij vertelde me dat een zak rijst 2100 roeppies kost. Ja, prima, maar ik heb geen zak rijst nodig. Nee, maar de armen wel. Nou, dan koop je voor 21 donaties een zak rijst. Of ik er dan 500 van wilde maken. Nee, als je me had verteld dat er een prijs aan zat, dan was ik zelf wel rond gaan lopen. OK … en toen werd de volgende gezegend.

Na de tempel wilden Shana en Alice nog naar een andere tempel en ik niet want ik had de hitte binnenin me zitten. Geen discussies aub. Ik pak een taxi naar Flurrys en die zet jullie af bij die tempel en ik betaal hem bij Flurrys. Bij de tempel kreeg ik de meterstand van Shana … prima, als ik maar wind om me heen voel.

Bij Flurrys kwam ik in gesprek met een Indiase MBA-student die voor zijn praktijkervaring 5 jaar in Canada (Vancouver) gaat werken. Ik heb ruim een jaar 400 mijl noord van Vancouver gewoond, dus dat was voor ons allebei heel interessant. Was een ontzettend gedreven vent van 26.
Helaas mijn advocaat niet meer gezien.
Toen bij een audio&video-zaak nog een 2.1 speakersystem gekocht voor 2 tientjes. Die kan ik op mijn laptop aansluiten als ik een aantal films laat zien tijdens de lessen in de komende 3 weken.

Waarom ik lessen ga geven, vertel ik een andere keer. Het gaat namelijk samenop met een reactie van Carel waarin hij zich afvroeg of ik me soms niet ‘machteloos’ voel. Ik heb er veel over lopen denken, maar het is eigenlijk een verhaal apart.

Groetjes,
Geert