Het hospitaal, een apie en heroïne-verslaafden

Een paar dagen geleden was ik dus met Mark en een 15-jarige jongen wiens been gebroken is geweest, in het hospitaal. Voordat ik vertel over dat bezoek moet je eerst weten dat het zorgstelsel hier in India gewoon (erg) sociaal is geregeld. De gezondheidszorg wordt (bijna) volledig betaald uit de belastinginkomsten. ‘Bijna’ want een aantal soorten medicijnen en gebruiksvoorwerpen moeten de mensen zelf betalen. Dat betekent dus dat iedereen naar dokters en ziekenhuizen kan gaan, zonder dat het geld kost. Dat geldt dus ook voor de straatmensen die geen belasting betalen. Dat de regering alleen dit al wist te bereiken in die ruim 50 jaar zelfstandigheid vind ik heel knap. Vergeet niet; het is een land met ruim 1 miljard inwoners, bijna 200 bevolkingsgroepen, 4 grote religies en een immense grootte.
Mark en ik komen dus met de LegBoy (we weten zijn naam niet) en zijn moeder in het hospitaal. De moeder ging in de rij staan om een afspraak te maken met een specialist. Wij drieën liepen de ‘ontvangstruimte’ binnen. Het hospitaal heeft wel wat weg van een ‘lagere school gebouw’ uit de jaren 30. Een centrale hal bevat allemaal bankjes waar zo’n 100 patiënten zitten. Een stuk of 10 grote plafond-ventilatoren, wel raamopeningen maar geen ruiten. En op een podium 4 grote tafels met een paar doktoren, een paar patiënten en een lichtbak om röntgenfoto’s in te zetten. We zaten er net 10 minuten toen één van de patiënten behandeld werd aan een ‘uit de kom geschoten’ arm. Die moest dus weer teruggezet worden. Het jochie was een jaar of 12. Een van die doktoren begint te wringen en dat jochie zet het natuurlijk op een gillen. De halve zaal liep naar het podium. Na een minuutje of 5 was het klaar en ging iedereen weer zitten. Gelukkig hebben ze ook kamertjes apart en daar werd onze LegBoy onder de loupe genomen. Onderweg naar dat kamertje kwamen we langs de röntgen-afdeling. Ik heb nog nooit zo’n oud apparaat gezien. Mark en ik zeiden tegen elkaar dat het waarschijnlijk de eerste uitvinding van Madame Curie was; zo eentje zonder timer en als dan de patiënt gaat overgeven is de foto klaar.
Dit is overigens één van de vele hospitals in Calcutta (zo’n 18 miljoen inwoners). Er schijnt wel verschil in te zitten. Het hospitaal waar wij waren staat in het straatgedeelte en grenst aan de slums. Toch zag ik ook in dit ziekenhuis wel mensen van hogere kasten.

Vanmorgen hebben we de kinderen op Sealdah-station eten gegeven, gewassen en wonden verzorgt. Het is zo’n machtig gezicht als het allemaal enthousiast aan komt rennen en hobbelen. Als we aankomen hoor je ze roepen “JONGENS!!! …. BROOD …. MET EEN EI”. Althans dat denk ik, maar misschien roepen ze wel “DAAR IS DIE LANGE WITTE WEER … MET DIE FLAPOREN”. Kan ook, ’t is in Bengali hé. Vanmorgen zo’n 50 kinderen tot een jaar of 10. Een dubbele witte boterham met smeerkaas en een gekookt ei. Ik was klaar met het uitdelen van mijn deel en toen kwam er nog zo’n bruin knulletje van een jaar of twee. Alleen een onderbroekie aan en in-smerig. Hij wilde op schoot, met z’n ei. Dus hij lag heerlijk op mijn schoot en hing lekker met z’n rug tegen mijn buik aan en ging heel voorzichtig z’n ei pellen. Ik hield mijn hand op voor de stukjes schaal en daar gooide hij steeds een stukje in. Een heel relaxt mannetje. En terwijl hij zo rustig en geconcentreerd bezig was zag ik steeds die kleine bruine handjes pellen. Ik moest gewoon denken aan een aapje (sorry Lin), maar het was sprekend. En hij genoot zo immens van dat ei. En daarna voelde ik een scheet tegen m'n been en bleef hij heerlijk uitbuiken op m’n schoot. En toen moest'ie maar weer eens verder. Machtig mooi moment.

Maar er was eerst een heel ander moment. Twee kleine kinderen stonden in de rij. Een meisje van een jaar of 3 met haar broertje van 5. Wachtend op dat eten. Terwijl ze daar stonden werden ze door hun ‘ouders’ uit de rij getrokken. Die ouders zijn heroïneverslaafd en de kinderen moesten gaan bedelen. Als ik het had gezien was ik ze achterna gegaan met het eten voor die kinderen. Toen ik dat tegen Gopa (één van onze begeleidersters) zei, vertelde ze me dat dat geen nut heeft want die ouders pakken hun kinderen het eten af, anders kunnen ze niet goed genoeg bedelen. Da’s ff een ander verhaal.

Vandaag was verder een heerlijke dag. Vanaf 11:00 uur is m’n weekend begonnen want ik ben maandags en dinsdags vrij. Daardoor heerlijk bij kunnen slapen, want er gebeurt zoveel dat ik ’s avonds geen rust in m’n hoofd krijg en doodgewoon niet in slaap val. Zal wel de cultuurshock zijn.

Morgen (maandag) gaan Alice en ik eerst even Engels ontbijten in Flurrys, daarna naar het Victoria Memorial en dan naar de Kali Tempel. Mark gaat in ieder geval niet mee. Shana misschien wel. Ik hoop anders een beetje van niet, want Shana is Amerikaanse en zonder Shana kunnen Alice en ik gewoon lekker Nederlands praten.

Ik plaats morgen een paar foto’s van dat ‘dagje uit’ op m’n dagboek.

Groetjes en hartstikke bedankt voor het meelezen en meeleven en eventuele reacties,
Geert

PS Carel. Toen Mark z'n kakkerlakken-spuitbus had gebruikt, gingen de kakkerlakken weg en kreeg die gekko honger en ging hij op zoek naar een kamer waar wel kakkerlakken zaten. En dat was nou nét mijn kamer ;-)