Straatbeeld, kamerbeeld en een dilemma ...

Iedereen in Nederland heeft het idee dat het in Calcutta héél erg druk is op straat. Nou … dat klopt dus. Ik wilde er een paar foto’s van maken, maar dat werd me sterk afgeraden door een aantal Indiërs. Op 26 november vorig jaar is er namelijk een grote terroristenaanval geweest in Mumbai en er zijn toen honderden doden gevallen. Sindsdien is de politie extra alert op activiteiten die met een volgende aanval te maken kunnen hebben. Met name de openbare gebouwen zijn extra beveiligd en op ‘vreemde vogels’ wordt extra gelet. Als zo’n ‘vreemde vogel’ dan ook nog eens foto’s loopt te maken, gaan er allemaal alarmbellen af. Daarom wil ik voorlopig even geen eigen foto’s maken op straat of in een ziekenhuis of treinstation. Ik heb dus het Internet af lopen struinen om afbeeldingen te vinden die overeenkomen met wat ik hier dagelijks zie. Die afbeeldingen staan hieronder.

Toch wil ik écht proberen om in deze maand een videofilm te maken tijdens een taxi-rit. Het zal nooit zo overkomen als de werkelijkheid, maar de Amsterdamse taxi-sjoofs zijn eigenlijk engeltjes.

Gelukkig kan ik natuurlijk wel foto’s maken in mijn hotel. Mijn ‘privat suite’ heb ik van alle kanten belicht. Krijgen jullie een beetje idee (als je dat al niet had). Dat er zoveel kleren rondhangen, komt omdat ze moeten drogen. Ik schat dat er zo’n kwart liter zweet in zit als ik een paar uur buiten ben geweest.

Verder vandaag heel veel beleefd op het Sealdah-station. Onder andere iets wat me nogal bezighoudt. Er was een meisje van een jaar of tien, samen met haar baby-zusje van zo'n anderhalf. Ik kreeg de indruk dat ze 'alleen op de wereld' zijn. Maar de dapperheid van dat tien-jarige meisje is gewoon fenomenaal. Het beroerde is echter dat het kleine zusje een grote wond op haar achterhoofd heeft. Mark en ik hebben er samen naar gekeken, maar het is iets wat wij zelf absoluut niet kunnen en het kleine zusje heeft een dokter nodig. Ik heb ze een beetje extra geholpen met aandacht en wat drinken en ben toen met die twee wat achteraf gaan staan en heb het oudere meisje een briefje van 50 roepies gegeven. Dat is nog geen euro, maar voor hun tweeën wél drie dagen eten en ff minder zorgen. Maar ik wil eigenlijk meer voor hun doen, want de baby had niet alleen die wond op haar achterhoofd, maar keek ook wat 'niets-zeggend' uit haar ogen. Ik ken nu een beetje de kinderen hier. Zelfs de kleinsten kunnen je aankijken waardoor je contact hebt met hun hele wereld. Dit kleintje had dat niet, ze was nogal wazig. Komt misschien door die wond, maar ik ben bang dat er veel meer aan de hand is.
Maar afijn, dat houdt me dus nogal bezig op dit moment. Ze zullen waarschijnlijk wel opnieuw op m'n pad komen, en dan duik ik er dieper in. Gelukkig heb ik ook m'n contacten met Calcutta Resque. Zij zijn veel meer gespecialiseerd in écht dokters-werk.
Toch is dit vaker een discussie binnen het vrijwilligersgroepje. Beperken we ons écht tot maag- en wondverzorging plus educatie, of ga je met een paar kinderen helemaal de diepte in. Als je dat doet, moet je wel af (kunnen) maken wat je begonnen bent en tevens ben je maar beperkt beschikbaar voor die hele grote groep kinderen die ook hulp nodig hebben. Ik zie wel hoe het verder loopt.

Morgen (zondag) om 6 uur eruit want om half zeven beginnen we weer op Sealdah (zelfde als vandaag). Half zeven lijkt vroeg … en dat is het ook, maar de zon staat dan nog niet zo ongenadig te branden.

Groetjes,
Geert